Setka po mazowiecku

Poniedziałek, 10 października 2011 · dodano: 11.10.2011 | Komentarze 7

Czyli rowerowy powrót do domu z doliny nad Pilicą. Z naszego miejsca pracy byłoby szybciej, ale chcieliśmy pozwiedzać okolicę, przez co wyszło nieco dłużej.
Poranek był trudny, bo noc zimna. Na dodatek mogliśmy zapomnieć o słońcu, które tak miło podgrzewało nas dnia poprzedniego. Mgła zasłoniła widok z tarasu, więc po zamknięciu domu pojechaliśmy na pobliski most, którędy nie tak dawno przeganianio krowy. Zeszliśmy nad rzekę poczytać o szlaku kajakowym i wtedy pani przegoniła jeszcze kilka koni na pastwiska po drugiej stronie rzeki (tereny zalewowe, więc nikt tam nic nie buduje, co przyczynia się do zwiększenia uroku okolicy kilkakrotnie). Potem wrzucę fotki, albo będą u Tomiego (Meteor2017).

Potem jechaliśmy drogą na zachód i odwiedzaliśmy różne mostki. Jeden wyglądał jak przerost Pilicy nad mostkiem i trochę baliśmy się na niego wejść, ale okazało się że były na nim świeże odchody krów, co nas uspokoiło. Oczywiście założyliśmy w nim skrzynkę :) Potem znów na zachód aż po Nowe Miasto nad Pilicą, gdzie zatrzymaliśmy się na dłuższy postój. Zimno było okropnie, w różnych konfiguracjach jechałam z opaską, czapką i nausznikami, łapki odziawszy w zimowe rękawice. Koniec zwiedzania miasta, czas na urbex na pobliskim nieczynnym lotnisku wojskowym. Wjechaliśmy nieśmiało, ale było na nim zupełnie pusto nie licząc pasących się krów (które Tomi nazwał inaczej, ale nie dosłyszałam). Wiatr nawet mocno nie wiał (jak na lotnisko) więc nagraliśmy kilka śmiesznych filmów.
Po zwiedzaniu lotniska udaliśmy się w pokorze na górę św. Rocha obejrzeć ładny kościół i odbudowaną pustelnię (oczywiście założyliśmy tam skrzynkę). I to był koniec lajtowej przyjemnej jazdy.



Już niedługo potem, na drodze do Białej Rawskiej dopadł mnie kryzys. Zawiodły kolana i psychika.
Tomi wisiał mi na horyzoncie jako ta zielona plamka, a ja nie miałam ani sił go gonić, ani jechać dalej. Nawet zatrzymałam się na samotny postój (5minut), by dać odpocząć kolanom (po bieszczadzkim chodzeniu nieco osłabły i dawały w kość na podjazdach). Potem jakoś doczłapałam się do niego (bo łaskawie zaczekał), ale nadal było źle i przy postoju przy końcówce wąskotorówki padłam jak ten zużyty parowozik. I tak leżałam dobre 15minut, aż Tomi stwierdził że koniec tej laby i mam wstawać, co może do mnie dotarło, ale nie wywołało żadnej reakcji. W końcu Tomi postawił mnie na nogi (to było jakoś po 60km gór i dołów pod wiatr oraz z wiatrem bocznym) i kazał jechać dalej. Wlokłam się jeszcze kilka km, a Tomi jako ta pomarańczowa plamka (założylismy wieczorem kamizelki) na horyzoncie. W końcu wypłaszczyło się na tyle (chyba góra wysoczyzny Rawskiej), że coś mnie trafiło i z prędkości 12-14km/h przyśpieszyłam do 26-30km/h i go dogoniłam. Potem już jechaliśmy moją normalną prędkością (18-22km/h) do domu. Zaczął padać deszcz, ale mi bardzo nie przeszkadzał, nawet przyjemnie chłodził. Podejrzewam,że akcja z kryzysem 60km to była reakcja na zbyt szybkie tempo na początku. Odzwyczaiłam się przez parę tygodni od dużych dystansów :)