285/365 Nad pięknym mokrym Dunajem dzień 4

Wtorek, 11 listopada 2014 · dodano: 17.11.2014 | Komentarze 2

Jak Tomi wymyśli drogę na skróty, to na bank będzie dookoła. Nawet już się przyzwyczaiłam i protestuję tylko pro forma. Wiem, że i tak będziemy jechać kilka godzin dłużej niż reszta (bo skróty Tomiego są bardzo fotogeniczne), będę upiornie zmęczona (skróty Tomiego przez góry zazwyczaj mają więcej podjazdów) i w zasadzie nie będę się mogła doczekać kolejnej wycieczki w podobne rejony. To przez wrodzony masochizm, bez którego nie da się z tym człowiekiem wytrzymać ;*

Toteż oczywiście już w połowie dnia byłam totalnie wypluta i trzęsły mi się nogi ze zmęczenia (na szczęście jeden dłuższy postój z kotem spowodował, że niepokojące objawy ustały i mogłam wolno toczyć się dalej). Skrót prowadził po słowackiej stronie Dunaju, skąd były bardzo ładne widoki na góry, gdzie toczyła się pustawa linia kolejowa i były genialne widoki z plaży na rzekę. Koniecznie musieliśmy się choć na chwilę rozwalić na piaszczysto-żwirkowej plaży. Zresztą mamy z niej kilka muszelek. Drugi postój był planowany, na moście kolejowej położonym na granicy słowacko-węgierskiej. Most przebiega nie nad Dunajem, ale nad jego całkiem solidnym dopływem (rzeczka podobna do naszej Bzury). Mieliśmy kupę szczęścia, bo przez cały poranek nie minął nas ani jeden ciapąg, a mostem przejechały dwa, jeden pasażerski, a drugi towarowy. Na most trafiliśmy wertepiastą gruntówą mijając panią na rowerze, która na polskosłowackie pytanie Tomiego odpowiedziała po węgiersku. Ot takie przygraniczne przygody.

A potem skończyła się sielanka i wjechaliśmy pod górę. Z początku łagodnie, bo na trasie kolejki wąskotorowej, więc jechało się bezboleśnie. Tym lepiej, że okolica była zalesiona i przestaliśmy rypać pod wschodni wiatr, który na poprzednim odcinku trochę nas przystopował prędkościowo. Na trasie spotkaliśmy kamieniołom, mostek i źródełko. Po kilku kilometrach kolejka zakończyła się zaoranym polem i wiatką, trza było z miejscowości zjechać do małej doliny i znów polecieć pod górę. Tym razem ostrzej, miejscami musiałam rower pchać. To właśnie po tym odcinku odbył się postój z kotem, z którym podzieliłam się kabanosem. Tak, kabanosy tego dnia mnie ratowały (w zasadzie dnia poprzedniego również, o czym chyba zapomniałam wspomnieć w relacji). Kolejny podjazd, kolejny zjazd (tym razem szybki i przyjemny, ale trochę mnie to martwiło zważywszy na trasę główną, do której niebawem mieliśmy dobić - każdy metr w dól oznaczał tyle samo w górę).

W końcu dobiliśmy do głównej trasy ucieszeni, że jeszcze jasno i pojechaliśmy zamkniętym dla ruchu samochodowego odcinkiem górskim. Spodziewaliśmy się asfaltu tak jak dzień wcześniej. Niestety asfalt szybko się skończył i zastąpiła go kamienista błotnobreja. Pod górę dużo nie straciliśmy, wszak podjazd zawsze jest wolniejszy. Najwięcej straciliśmy na zjeździe, kamulce i błoto po zrywkach było tak duże, że rzadko przekraczaliśmy prędkość 10km/h. Cieszyłam się, jak jechałam 15, bo to oznaczało "szybciej". Wreszcie wertep się skończył, zaczęła się szosa główna ale i ostatni podjazd solidny. A tu 20 minut do zbiórki. Wiedzieliśmy, że się spóźnimy, ale liczyliśmy sporo nadrobić na ostatnim zjeździe. Ten kawałek podprowadziłam rower, więc znów utracone cenne minuty światła słonecznego. Zmierzchać zaczęło się na zjeździe i czułam, że może zdążymy przed zmrokiem i spóźnimy się góra pół godziny. Ale po drodze okazało się, że remontowane są dwa mosty na strumieniach. To znaczy zamiast mostów są dwie błotne przeprawy dla koparek. Jeden raz przeprawiłam się sama, drugą pomógł mi Tomi. Straciliśmy jednak trochę czasu i w efekcie na miejsce przyjechaliśmy prawie godzinę później niż trzeba. Ale bardzo na nas nie czekali, w końcu trochę czasu zajęło pakowanie klamotów do busa.