Myk do Makowa i na przecięcie 52/20

Sobota, 28 marca 2015 · dodano: 28.03.2015 | Komentarze 5

Dnia poprzedniego wpadłam na pomysł zgarnięcia kilku skrzynek w Makowie za Skierniewicami i podjechania do pobliskiego przecięcia południka z równoleżnikiem. Ale że daleko i że pogoda zapowiadała się siąpiąca, postanowiłam skrócić sobie drogę pociągiem i podjechać do Skierniewic Kolejami Mazowieckimi. Tu przechytrzyłam kolejarzy, bo od razu poszłam na peron drugi i tylko patrzyłam, jak ludzie się śpieszą z jedynki, żeby zdążyć przed przyjazdem pociągu. Ostatnio coś mieszają. W sumie wyszło, że mogłam nie kupowac biletu, w obie strony nie trafiłam na konduktora.

Z chmurą deszczową minęłam się w Radziwiłłowie. Miałam się minąć już rowerowo, ale zaspałam na ciapąg o 11, w efekcie jechałam bardzo późno, o 14. Ale o dziwo zdążyłam wrócić do Skierniewic przed zmrokiem. Pewnie dlatego, że zamiast planowo pojechać dookoła do Makowa, jakoś mi się pomyliło i skręciłam w szosę przecinającą Zwierzyniec. Las miły, ale samochody lubią tu pruć. Na szczęście sobota i nie było ich za wiele. Do Makowa dojechałam akurat na końcówkę mszy pogrzebowej, rozwaliłam się pod kościołem na ławce, by przeczekać, aż dzwon skończy dudnić. W końcu odważyłam się pójść po skrzynkę, ale Dombie miał rację, nic tam już nie ma. Potem myk do kapliczki św. Rocha, do której miałam dojechać jako pierwszej, ale nie wyszło. Do kapliczki prócz jezdni prowadzi ciekawa droga dla rowerów, dwukierunkowa, po jednej stronie jezdni. Wąska. Tia. No ale dobre i to. Skrzynka znaleziona po dłuższej chwili, ale wiało i zimno, więc pognałam z powrotem, w kierunku cmentarza, licząc że uroczystości pogrzebowe przy grobie już się zakończyły. I rzeczywiście.

Kwatera wojenna z 1939 była w najdalszym rogu cmentarza, podzielonego sprytnie na pół (chyba grzebią ludzi na starych drogach komunikacyjnych i do mogiły trzeba wchodzić osobną bramą, od głównej się nie da, trochę sobie pospacerowałam). Piękny orzełek dla Wariaga :)

Tu zmarzły mi dłonie i dalsza wycieczka stała pod znakiem zapytania, ale przypomniało mi się, że w jednej z sakw ostały mi się chyba zimowe rękawiczki z jednym palcem. Uratowani! No to pojechałam dalej, głównie na północ, głównie afaltem. Raz tylko sobie skróciłam drogę gruntówą, bo zauważyłam, że od niej odbija droga na jakiś cmentarz. Ale był nowy, nie znalazłam młodszego grobu niż 2003. To pojechałm dalej, aż dobiłam do szosy poprzecznej i skręciłam na zachód. Jeny, jak tam jeżdżą, no wariaci zupełni. Na szczęście do pzrejechania miałam z kilometr, więc z ulgą wjechałam w piaszczystą drogę prowadzącą niemal pod kesza. Gieps mi pływał, więc idealnych kordów nie udało mi się złapać, ale skrzynka od razu wpadła mi w ręce. Stary dobry zakopek na odludziu ;)

Postanowiłam nie wracać szosą dla szaleńców, ale podjechać na południe do skośnej drogi prowadzącej skrótem do Skierniewic. Na mapniku wydawała się utwardzona. Jakież było moje zdziwienie, że okazała się leśnym zapiaszczonym duktem? Ojoj. No trudno, za daleko, by wracać, jedziemy, może za lasem się zrobi lepsza. A i owszem, była mniej z piachem, ale nadal gruntowa do najbliższej wsi (w sumie mały podjazd z rejonu 1,5km okazał się 5,5 km). Jak już wbiłam się w asfalt, w Skierniewicach znalazłam się momentalnie. Kusiło, by zajrzeć do parku, który wygląda na oddany do użytku, ale nie wiedziałam, kiedy mam pociąg i postanowiłam najpierw zajrzeć na dworzec. A tu odjazd do Żyrardowa za 10 minut. Ale mi się poszczęściło. 

Jak wróciłam, czekał mnie Tomi, który ze swojej wycieczki wrócił wcześniej (bo i wcześniej wyjechał), z pysznym spaghetti. <3