Kwietniówka lipcowa - Dzień 3

Poniedziałek, 30 kwietnia 2018 · dodano: 04.05.2018 | Komentarze 19

Tym razem się nie wyspałam. Burza przyszła w środku nocy i kapała, grzmiała i znów kapała dokładnie mi nad głową. Rano więc było mi ciężko, ale po prawdzie mi zawsze jest ciężko wstawać, Meteor to już nawet nie narzeka. Najważniejsze, że pobudka była już prawie na sucho, to znaczy epigaz w przedsionku, ale poza tym nie trzeba było biegać w mokrych kurtkach. Nawet się udało namiot trochę odkroplić za pomocą podrzutu.
(link do albumu z trzech dni)
(link do trasy z trzech dni).




Dzień upalny jak diabli, ale odczuwalnie lepszy od poprzedniego, bo wiał wiatr. Co prawda już po 1/2 trasy mieliśmy go bocznie w pysk lub bezpośrednio w pysk, ale co tam. Przeżyje się. Lipiec. A nie, kwiecień. Ale jak w lipcu. Ba, w lipcu potrafi być milej. Tu jeździliśmy zygzakiem i ścigaliśmy się z burzami. Z jedną minęliśmy się chyba dlatego, że po drodze przy cmentarzu ewangelickim spotkaliśmy keszerkę i zgadało się przez pół godziny z hakiem. Mieliśmy zapas do pociągu, więc nie był to problem, ale za to byliśmy w paru miejscach ze kwadrans później i dzięki temu tylko pojedyncze krople na nas padały, a nie totalna zlewa.

Zaczęliśmy zwiedzanie od kościoła w Sarnowie, ale to popularna nazwa miejscowości w okolicy, więc uściślam, że mam na myśli Sarnowo obok Nowej Wsi, na południowy zachód od Działdowa. Tego samego dnia byliśmy w innym Sarnowie, więc łatwo pomylić. W Sarnowie za kościołem jest hm, ciekawy pomnik z orłami.


W Niechłoninie z drewnianym kościółkiem mieliśmy postój zakupowy.

A dalej spotkaliśmy źle podpisaną rzekę! To nie Wkra! To Działdówka! Krzyczy Meteor. No faktycznie, na mapach jest inna nazwa. Dopiero Wikipedia wyjaśnia, że Wkra ma takie jakby pod-Wkry. Jej  środkowy bieg nazywa się Działdówką.


W Płośnicy znów jakieś tory i w oddali wypatruję stację. Jedziemy odwiedzić. Stacja jest zamieszkała i co chwila wali tu tir za tirem po dziurawej drodze... szybko opuszczamy to miejsce. W Płośnicy właściwej jest też odnowiony kościół z murem pruskim.



Robi się ewidentnie za ciepło i od tego momentu wiatr już nam wyłącznie przeszkadza. Część zakupionych wiktuałów pożeramy w lesie po drodze. Przejeżdżamy przez Rutkowice, gdzie znów na horyzoncie dostrzegamy wiatraki, a w pobliżu jest stara gorzelnia (pewnie były PGR swojego czasu). 





Niedługo za Rutkowicami trafiamy na drogowskaz do cmentarza wojennego. Skręcamy i chyba tam jest ze trzysta metrów, a nie dwieście, jak jest napisane. Na brzegu drogi trzeba uważać, rośnie tu barszcz sosnowskiego. Na cmentarzu pochowani są Niemcy i Polacy.Dopiero w domu odkrywam, że wokół cmentarza jest sporo kurhanów. Zdjęcia z lidaru pod  tym linkiem..

W Turzy Wielkiej Meteor znów rozgląda się za pociskami w ścianach kościołów, a później przejeżdżamy rowerowym tunelem pod nową stacją. Po remoncie pod Pendolino dotarła tu cywilizacja. Ale ruiny starej stacyjki jeszcze są. Idealne na hostel, ale po co sobie gmina ma robić kłopot, skoro można wsadzić tam lokalnych biedaków, co to na auto stać, ale na komorne już niekoniecznie? 



Dziwna wieża po drodze. Do czego służy?

Znalazłam miejsce z tła starego Windowsa :)


Ciągle jest nam za ciepło, więc przy sprzyjających okolicznościach robimy krótkie postoje. W Uzdowie przed kościołem trafiamy na dziwne coś w kapliczce. WTF? no tak, uzda. Po niemiecku Zaumzeug. Za to miasto nazywało się wcześniej Usdau i przerobili to na Uzdowo. ;)





Koronę na orle dorobiono później. ;)

Typowa zabudowa gospodarcza, którą ja nazywam warmińską, ale już się o to dziś solidnie z Meteorem pokłóciliśmy, więc powiedzmy, że prusko-poniemiecka, żeby być w zgodzie z granicami historycznymi Warmii. Ale dla mnie Warmia to tak naprawdę Warmia i przylegające okolice. W ogóle normalne rodziny kłócą się o pieniądze, o to kto pozmywa naczynia albo wyrzuci śmieci, a my na całe osiedle prowadzimy ożywione dyskusje inteligenckie. No wariaci. ;)



Dalej jedziemy do cmentarza ewangelickiego i tam spotykamy samochód z koleżanką keszerką, którą kojarzyliśmy z logów w skrzynkach. Następuje małe machniom krecio-geocoinowe (o właśnie, muszę pologować) i dłuzsze pogaduchy. W końcu rozstajemy się, my do skrzynki GC, a ona do Działdowa. My też w tę stronę, ale dookoła. 


Długa droga przez Wierzbowo, pod wiatr i w totalnym słońcu. Trochę zdychamy, na szczęście po drodze trafia się rzeczka, gdzie można ochłodzić dłonie i stopy. W oddali zaczynam dostrzegać cień na horyzoncie, coś jakby chmury? Fatamorgana? A jednak nie, chmury jednak przybywają obficie niosąc ze sobą dużo ulew i burz. Ale my w tym momencie jesteśmy ze 20km od nich. Zasłaniają nam słońce, ale nie dosięgają wodą. Mimo wiatru prosto w twarz jedzie się o wiele milej.






Tuż przed Sarnowem zaczyna kropić, dosięga nas brzeg ulewy, ale zaraz milknie. Ponownie zaczyna padać po opuszczeniu wioseczki, ale też niedługo i sporadycznie, tylko woda jest zimna i wkładam na siebie kurtkę już po dwóch minutach zimnych ogni na plecach. ;) 









Sarnowo


Trochę telepie.




Tak docieramy do lasu pod Działdowem i Wieży Bismarcka. Kesza nie znajdujemy, ale wieża robi wrażenie. Las wokoło jest piękny i kwitnący, zdjęcia nie chcą oddać klimatu zupełnie. Tu znów zaczyna jakby grzmieć i padać, ale liście i sama wieża chronią przed wodą. Ruszamy, gdy ustaje kropienie i bez problemu docieramy do Działdowa. Tu mijamy zamek i w ogóle raczej nie zwiedzamy. Pod dworcem Meteor zostawia mnie na ławce, a sam jeszcze podjeżdża w jedno miejsce w pobliżu. Wsiadamy do pociągu i... zaczyna lać. Znów się udało uciec burzy!






A potem już tylko dwie przesiadki i jesteśmy w domu. Tu znów widzimy kolejną burzę, ale zanim dociera do Żyrardowa, podjeżdżamy do domu. To burza chyba machnęła ręką i poszła bokiem. Chyba z 6:0 dla nas. Oj będzie odwet, coś czuję. ;)




Nie, nie jedziemy Pendolino. Po prostu tędy przejeżdżało, w tym samym momencie, gdy na peron telepał się nasz pociąg.