Sobota w hamaczku z bobrami w tle

Sobota, 30 marca 2019 · dodano: 01.04.2019 | Komentarze 8

Kolejne pomykanie po Lesie Radziejewskim, chyba w tym roku pobiję rekord wycieczek nad Pisię i okolicę. Dziś focimy kwiatki i jemy patriotyczne kanapki. ;)

Huba



Zawilce - moje ulubione






Różne kotki







Dziwna roślinka nieznanej nazwy

łuskiewnik różowy

I Tomi nad bobrzym jeziorkiem. :)

Tama


Radziejowice

Mogiłka Pepika

Topienie Marzanny

Środa, 27 marca 2019 · dodano: 29.03.2019 | Komentarze 0

No, teraz to już będzie wiosna. Przepraszamy, że tak późno się zabraliśmy i jest pewne opóźnienie, ale w marcu dobił nas szpitalny mutant i trochę byliśmy nieżywi. W zasadzie nadal mamy skopaną odporność i Kluska w środę i w czwartek brzydko kaszlała i katarzyła, Tomi też z katarem, ja jeszcze do końca nie wyzdrowiałam po mutancie (zachorowałam najbardziej ze wszystkich). 

No ale jedziemy. Rano byłam z Kluską na dworze, bo poszłyśmy oglądać wierzbę płaczącą. I w ogóle połazić, na przykład do sklepu. A popołudniu, jak się mocniej ociepliło, w trójkę pojechaliśmy do glinianek w Wiskitkach. Najpierw mały postój na szukanie kijka na Marzannę, a potem szukanie skrzynki na gliniankach. I wreszcie jazda na postój. Po drodze zgubiłam Kluskę z Tomim i szukałam ich po krzakach, aż się po mnie wrócili. Na miejscu kawa, herbata i kanapki na kocu oraz montaż marzannowych kończyn. Trochę zaczęło mocniej wiać, więc zwinęliśmy się i pojechaliśmy wrzucić Marzannę do Pisi ze skarpy. Przy skarpie Kluska znalazła piaskownicę i straciła zainteresowanie kukłą. No ale w końcu ją wrzuciliśmy, jakoś udało się Kluskę z piaskownicy wydobyć i dojechaliśmy szczęśliwie do domu.

Wycieczka z przylaszczkami

Niedziela, 24 marca 2019 · dodano: 24.03.2019 | Komentarze 3

Wycieczkę zaczęliśmy od pokłócenia się, czy jest to zjawisko naturalne, czy efekt startu dobrze zamaskowanego samolotu/statku. Ja stałam na stanowisku, że ponieważ ostatnio Amerykańce podesłali nam swoje gadgety i latają nimi tu i tam, to pewnie coś tu latało, a Tomi się nie zgadzał. Ja tam swoje wiem. ;)

A potem wpadliśmy na chwilkę nad żwirownią od koparki, której już nie ma - baaardzo zarosły.



Podbiałki przy drodze




I rzeczone przylaszczki, których w lesie spotkaliśmy miejscami całe mrowie. W kolorze indygo, który ciężko wychodzi w aparacie. To jest wychodzi albo fioletowo, albo niebiesko.



Ale trafiło się też parę różowych i białych

A tu białe huby. Ponoć nalewka z nich leczy raka. ;)

Las wygląda jeszcze bardzo łyso, ale mam nadzieję, że za kilka tygodni już będzie bardzo zielony





Na koniec wycieczki podjechaliśmy do przylaszczkowych dołów, który Tomi zna od dawna, ale jakoś nigdy mnie nie zabrał.


Reszta w albumie wiosennym.

Śladem pana Mariana pierwsza wycieczka wiosenna

Sobota, 23 marca 2019 · dodano: 23.03.2019 | Komentarze 18

Oj zakurzył się Pradziadek od jesieni, jeszcze mu pedał ukradli... a raczej Tomi zabrał do innego roweru. Ale oddał wieczorem i rano skoro świt o dwunastej, no, chyba o jedenastej trzydzieści, pojechalim na skrzynki, a potem pofocić kwiatki nad Pisią. Sądząc po śladach bobry już się obudziły z zimowego snu.

Wszystkie fotki z wycieczki w  albumie wiosennym, a wybrane poniżej.

Nawet spotkaliśmy Pana Mariana, co wyruszał z widłami zdobywać świat! Bo lubi światowe życie. ;)

Jemioła obrodziła jak zwykle.



I Pisia Gągolina







Grzybek



Rozładował mi się aparat i dlatego część z komórki.


Wracając minęliśmy ulicę Wiosenną. No to musiałam selfiaczka. :)

Wycieczka na grodzisko i na zebranie

Środa, 10 października 2018 · dodano: 11.10.2018 | Komentarze 3

Od jakiegoś czasu planowaliśmy zabrać Kluskę na typową wycieczkę turystyczną, a nie tylko same place zabaw. Trochę już starsza, więcej rozumie, można wprowadzać elementy domowego nauczania. Dziś lekcja o Średniowieczu. Ale najpierw trzeba na lekcję dojechać 20 km z hakiem.


Po drodze łupimy Geokapsel, multak geocache. Etap pierwsze na asfalcie, etap drugi w lesie.





No to wjeżdżamy na teren okalający grodziszcze.Grodzisk Mazowiecki, choć teren nazywany Chlebnią z racji tego, że w zasadzie to już opłotki.

Zaczynamy od poszukiwań skrzynki, bo nie wiadomo, czy jacyś turyści lub spacerowicze nie dotrą. Przy okazji nareszcie podmieniam pojemnik na nowszy.


Drugie śniadanie z menażki

Kluska zrobiła machniom chustek. W sumie racja, w różyczki bardziej pasuje. Kieca jest specjalnie dobrana pod gród, wszak u księcia czy króla nie wypada przyjść w byle czym, toteż Kluska przyszła cytując "jak dama".

Atak na gordzisko.


Widoki z zamku


Skala ludzka

Ścieżka historyczna, na której dowiadujemy się, że tereny były już zasiedlone w czasach epoki brązu i wczesnego żelaza, zatem kolejny dowód na fikcję pustki osadniczej. W okolicy znajdowały się trzy osady. Kluska zażyczyła sobie przyrząd do robienia krajki, tzw. bartko. :)

Potem jedziemy na skwer widoczny w oddali, który powstał niedawno.

Ścieżka przyrodnicza





Amfiteatr i kino "Piratki z Karaibów"



Na koniec odwiedzamy mural słowiański. I do domu, bo wieczorem mam zebranie z angielskim Kluski i musiałam być w Żyrku o 19.

Złaz Harskiego 2018

Niedziela, 7 października 2018 · dodano: 08.10.2018 | Komentarze 3

Trasa kombinowana. Najpierw dotrzeć rowerowo na dworzec, by przejąć Kluskę od babci w Warszawie. Okazało się, że wujek z Kluską przyszli na stację Włochy, by nam zrobić niespodziankę. Wróciliśmy jeszcze do domu wujka, by zabrać przygotowany przez babcię ekwipunek. Kluska do przyczepki (Weehoo I go) i lecimy przez Bemowo i Babice,gdzie kościół barokowy i przystanek na oglądanie makiety słupa Transatlantyckiej Centrali Radiotelegraficznej oraz skweru z różami i siłownią oraz dalej na na Truskaw. Po drodze jeszcze dokupujemy mleko w przydrożnym supermarkecie, który jest czynny (cudem wyszło, że jest niedziela handlowa, Tomi zapomniał mleka z kuchni).










Przy pętli truskawieckiej jest parę skrzynek, to łupimy i jako że czasu robi się ciut mało, rypiemy na miejsce zbiórki. Typowe dla SKPB ruchy robaczkowe przed wyjściem trwały dłuższą chwilę, tym bardziej że okazało się, że zamiast kilku osób jest kilkadziesiąt w wieku od 0-40paru lat i trzeba towarzystwo zmobilizować do samoupilnowania, zwłaszcza dzieci, których było zatrzęsienie. ;)



Na miejscu przed zbiórką czas na trzecie śniadanie i zabawę kijkami.

Dziewczyny zamiast iść - biegły, któyś tam chłopak jeździł rowerem, starci grali w piłkę, młodsi kręcili się pod nogami, jeszcze w poprzek kręcili się zwykli turyści i spacerowicze, psy rowerzyści zwyczajni... no istna stajnia Augiasza. A było fantastycznie! A na jednym postoju wyszło, że organizatorzy co prawda mają ciasto, ale nie dla wszystkich starczy i trzeba było się podzielić. Najpierw dostały dzieci, ale że to dzieci raczej zdrowo odżywiane, to pojadły rodzynki i resztę oddały rodzicom, więc nastąpiło cudowne rozmnożenie i każdy ciasta spróbował.


Pierwszy postój był na urbeksie z dziurą na śmieci. Drugi na ciasto, a trzeci na placu zabaw pod Truskawiem, gdzie zabawiliśmy dłuższą chwilę ze względu na to, że przemarsz odbył się w tempie ekspresowym i do ogniska mieliśmy jeszcze parę godzin. Ostatni odcinek wiódł przez Truskaw i ruchliwą drogę na parking, więc był mniej przyjemny.






Ognisko z początku kopciło i ciężko piekło się kiełbaski, ale dało radę. Dzieciaki właziły na drzewa, tarzały się w piachu i ziemi, generalnie zabawa przednia dla każdego. Na miejscu spotkaliśmy znajomych z innych tras lub takich, co przyszli tylko na ognisko.




Zwała!

Powrót wieczorem jako taki, bo nieco wiało, ale głównie w plecy. Jedno masakryczne skrzyżowanie, które trzeba się nauczyć omijać. W Ursusie jeszcze złupiliśmy trzecią skrzynkę po ciemaku, gdy Kluska omal nie usnęła. Na stacji Ursu-Niedźwiadek nie było biletomatu i wyszło, że bilet kupimy od konduktora. Szykujemy się do pierwszej jednostki a tu nadjeżdża piętrus. Szlag. I nie ma czasu biegac na koniec pociągu. No to wsiedliśmy i upakowaliśmy się w przedsionku i jakoś dotarliśmy do Żyrka.

Działania na łopatach

Sobota, 6 października 2018 · dodano: 06.10.2018 | Komentarze 5

- Jeden szpadel dodać drugi szpadel dodać grabie, ile to jest?
- O jeden za mało.
Machaliśmy w czwórkę narzędziami. Na starcie okazało się, że Łukasz nie przewidział tak wysokiej frekwencji i zabrał za mało narzędzi kopalnych. Na szczęście August miał znajomego ze szpadlem w okolicy i podjechał rowerem pożyczyć. Dzięki temu przypadało po jednym narzędziu na osobę. Praca polegała głównie w przerzucaniu ziemi z jednej pryzmy na drugą, tylko ta druga miała zadany kształt. Prace ziemne potrwają jeszcze wiele sobót, dziś była przymiarka, ile jesteśmy w stanie zrobić. Całkiem sporo, jak się okazało. I to nawet z dziewczyną. Babcia byłaby ze mnie dumna (kiedyś podobnym szpadlem odgruzowywała Warszawę w 45).

Tłuszcz, Ostrołęka, Wyszków - dzień bez samochodu

Sobota, 22 września 2018 · dodano: 24.09.2018 | Komentarze 8

Korzystając z promocji czyli darmowego biletu Kolei Mazowieckich, pojeździliśmy sobie tu i tam. Ponieważ prognozy pogodowe na niedzielę były niepewne, a raczej pewne deszczowo, Meteor wymyślił wycieczkę do Ostrołęki, ale jakoś tak odwrotnie niż zazwyczaj, to znaczy że jeździmy głównie po mieście. Po drodze mieliśmy kilka przesiadek, więc przy okazji zwiedziliśmy Tłuszcz, Wyszków i pod wieczór jeszcze obejrzeliśmy mural w Legionowie, ale to już w zasadzie w trakcie przesiadki i nocą.

Wszystkie zdjęcia w albumie, poniżej wybór.


Żeby się wyrobić, musieliśmy wstać przed świtem przed 6. O 6 z groszami mieliśmy pierwszy pociąg do Warszawy, gdzie planowo mieliśmy nabyć chleb i drożdżówki (na poprawę morale). Z domu zabraliśmy śniadanie, to jest tonę kawy, mleko i płatki kukurydziane (takie z jak najmniejszą ilością cukru, niestety coraz trudniej o takie). Pamiętałam, że jest jakaś piekarnia przy Ząbkowskiej, nawet jest w guglach zaznaczona, ale okazało się, że jednak jest przy Targowej. Przejechaliśmy się też koszmarnym DDRem wzdłuż Targowej. Nie byłby taki najgorszy, gdyby nie kocie łby na przejazdach samochodowych. Ani samochodom nie jest fajnie, ani rowerzystom, czyli jak napsuć krwi ludziom za ich własne podatki. Chleb kupowałam na raty, zapomniawszy iż mam kupić nie tylko jeden, ale i dla siebie. W końcu wybrałam jakąś bułkę paryską. Przy okazji sfociliśmy mural i wszystkie trzy aniołki (rzadko udaje się je sfocić razem, bo co chwila któryś ginie).


Start warszawski z Wileńskiej i jedziemy na Tłuszcz. W pociągu - kiblu mam wifi, czym się chwalę na fejsie. Śmiga naprawdę nieźle, na poziomie lte. W Tłuszczu odwiedzamy kilka pomników i lokomotyw, a także wieżę ciśnień.



Trafia się też wielka sztuka rowerowa.




W Tłuszczu wsiadamy w bezpośredni pociąg do Ostrołęki. Jest to malutki szynobusik spalinowy, który capi jak nieszczęście. Po drodze mamy mały postój, akurat okno na wysokości  krowy i mostka nitowanego z czasów naprawdę dawnych, a może i carskich.



Ostrołęka. Fajna kładka z drewnianymi schodami i tak dziwnie cicho. Zawsze, jak przyjeżdżam w te strony, czuję się, jakbym wracała do domu, choć nigdy tu nie mieszkałam. Chociaż dalsze pociotki z XIX i XVIII wieku z rodziny mamy rozsiane są głównie na wschodzie, więc może pamięć genów. Rodzina praprababci handlującej kwiatkami na placu za Żelazną Bramą jest z okolic Pułtuska, a rodzina jej męża z okolic Mińska Mazowieckiego. Ostrołęka jest jakoś między nimi, wszystko się zgadza. ;)





Za kładką skręcamy w jakieś krzaki i skrótem Meteora dojeżdżamy do kościoła w Rzekuniu, żeby sprawdzić, czy nie ma jakichś pocisków w ścianach.


Podjeżdżamy też na cmentarz obejrzeć mogiłę żołnierzy i w ogóle jakiś czas kręcimy się po opłotkach, bo Meteor nie chce tłuc się przez centrum Ostrołęki, tylko podjechać z boku do koszar i synagogi. Więc kilka pejzaży się trafia. Ale i kawałek śmierdzący, bo wysypisko śmieci i kominy elektrowni.

Wreszcie podjeżdżamy do cerkwi, najładniejszego budynku spotkanego tego dnia.



Zaraz obok są koszary. W zasadzie oryginalnie to był Wojcieszków, dopiero z czasem włączony w granice Ostrołęki.


No i wreszcie wjeżdżamy do centrum.

O! Lejeń!



Przejeżdżamy na drugą stronę rzeki i jedziemy do fortu. Mało czasu mamy, więc grafik napięty. Jest tu w okolicy jeszcze grodzisko, ale Meteor odpuszcza. Może i racja, ja to na grodzisku lubię godzinę posiedzieć, a my na całą Ostrołękę mamy ich tylko kilka. Jako że trasa kolejowa jest chwilowo przystępna i po remoncie, będziemy chyba częściej wybierać ten kierunek.





Jest i sztuka


A z tyłu niespodzianka, mikrosala wystawowa, taka fucha, nikt tu poza spędami wycieczkowymi nie dociera. ;)


Na forcie robimy sobie popas i drugie śniadanie. Wtem! Protobursztyn na drzewie. Ogromny, ze 4cm?



Jedziemy dalej, znów opłotki i pomnik powstańców listopadowych


Obowiązkowy punkt programu czyli most kolejowy na chyba nieużywanej bocznicy.













Lokomotywa pod dworcem

I pędem jedziemy znów szynobusem do Wyszkowa, żeby zdążyć pofocić małe co nieco przed zmrokiem. Słaba pora na takie wyścigi, miesiąc wcześniej mielibyśmy dłuższy dzień, to i czasu byłoby więcej na zwiedzanie. W Wyszkowie nie byłam już dziesięć lat. Jej, a dopiero co wygrałam mapę Kurpi w konkursie i pakowałam się z bratem na letnią namiotówkę. Dworzec wygląda tak samo, ale miasto jako takie trochę się polepszyło, zwłaszcza bulwary nad Bugiem, moją ulubioną rzeką (ale Narew też bardzo, jak i San).








Tu muszę dodać, że w Ostrołęce dopadła nas klątwa keszowa i nie znaleźliśmy żadnej skrzynki. Dopiero tutaj, pod hałubicą.





Drzewo kapslowe






Stojaki rowerowe z serduszkiem

I kultowy most w Wyszkowie, tym razem mniej klimatyczny, bo załatali lewą stronę dając nowe deski, więc jedzie się wygodnie jak po autostradzie. Ale nie przejechaliśmy na drugą stronę, bo nam nie było po drodze.







I czekamy na pociąg do Tłuszcza

W Tłuszczu znów mamy koło godzinki, więc udajemy się po lokomotywę ustawioną nieco dalej od stacji. Niestety na terenie ogrodzonym, trzeba focić zza płota.

Po drodze natrafiamy na świnkę i inne sztuki. Ciemno i mój aparat zaczyna się buntować.

Jest i mrówka.

Oczekiwanie na szynobus jadący do Sierpca, którym dojedziemy do Legionowa, by złapać pociąg do Warszawy. Da się szybciej i bezpośrednio, ale my chcemy właśnie ten szynobus. :)

W Legionowie znów nie znajdujemy skrzynki, ale za to zwiedzamy stację po remoncie.


Mural wierszowany

Wycieczka do grodziska w Grodzisku

Niedziela, 16 września 2018 · dodano: 16.09.2018 | Komentarze 18

Mieliśmy pojechać w sobotę, ale rano pogoda zamieniła się w "alle luja" i tak kapało do 12. A w międzyczasie przyszło mi zlecenie, więc w końcu zostaliśmy w domu, a pojechaliśmy dzisiaj. Lepszy pomysł, bo piękna pogoda od rana, chociaż o 9 z hakiem trochę zmarzły mi uszy. Ale już koło Izdebna Kościelnego zrobiło się na tyle ciepło, że uszy przestały dokuczać. I w ogóle zrobiło się gorąco na słońcu.



Po drodze Meteor strasznie się chciał ze mną pokłócić, ale się nie dałam. Po drodze zrobił serwis skrzynki kapslowej.



Dojechaliśmy do tego Grodziska w trymiga, żeby obejrzeć murale i złupić parę skrzynek. Zaczęliśmy od skrzynki OC na cmentarzy ewangelickim. Jakoś nigdy tu nie dotarłam, a Meteor raz był.  Skrzynkowe drzewo doświadczyło pioruna dokumentnie.



Później podjechaliśmy do Wukadki i obejrzeliśmy pociągi. Przy okazji odkryłam, że na rowerach miejskich w Grodzisku są foteliki dla dzieci. Nawet w Warszawie takich nie ma, a tu są.





Co do murali, to ten z foką okazał się stać pośrodku budowy nowego skweru i placu zabaw. Chcieliśmy tu niedługo zabrać Kluskę, ale chyba zaczekamy do wiosny, żeby już był skończony. Inne murale obejrzane po drodze.


Wstąpiliśmy jeszcze nad jeziorko, bo okolica przeszła gruntowny remont. Trzech panów w łódce i pies, odsłona XXI w.





A potem do kamiennego kręgu czyli czakramu z kamieniem mocy pośrodku. Oczywiście się naładowałam energetycznie. ;)



Teliga chyba robi za uziemienie w tym układzie, a masz robi za antenę.



Kolejny mural, tym razem przy placu zabaw istniejącym od dawna. Tu spotkałam zabawkę z dzieciństwa, takie właśnie pamiętam. Mural nieco odczapowy i z makówkami. ;) Nazbierałam też trochę jarzębiny dla Kluski i żołędzi na kawę, bo właśnie spadały.





Dalej mural firmowy z bocianem.


Dworzec z Salą turystyczną, ale zamkniętą, żeby pasażerowie nie zużyli. Na co komu sala turystyczna w weekend, prawda.


Kierunek grodzisko. A tu niespodzianka, bo po drodze kolejny nowy skwerek, z siłownią i ścieżką przyrodniczą a także zielonym amfiteatrem.




Na grodzisku tłum ludzi i nie mogliśmy podejść do skrzynki. Kurczę, trzy lata temu było to samo. Ale tym razem udało się ich przeczekać i po długich poszukiwaniach udało się ją odnaleźć i przeserwisować.




Powrót znaną trasą bez niespodzianek, ale niestety strasznym mordewindem, który nieźle mnie złoił i w ogóle bolały mnie plecy. Chyba mam znowu źle ustawione siodełko.

Do Puszczy Bolimowskiej z hamaczkiem

Sobota, 8 września 2018 · dodano: 08.09.2018 | Komentarze 2

Meteor zaraził się od Kluski (która po dwóch dniach pociągania nosem i pojenia witaminą C ze źródeł wszelakich, głównie hibiskusowych, doszła do siebie), to w końcu nigdzie nie pojechał, chociaż miał na grzyby. Ja z okazji słowiańskiego święta Rodzanic, a tak naprawdę przez przypadek wybrałam ten termin rozpoczynający babie lato - podjechałam zinwentaryzować dokładniej położenie kurhaników. Jeden nawet obmierzyłam miarką, średnica zgadza się z zapisem z geo czyli ok 13x13m. Wszystkich było dziewięć, co podobno jest typowe dla kurhanów scytyjskich, ale to nie do końca potwierdzone źródło i się nie upieram, czy tak powinno być. W każdym razie dwie inne górki w terenie tak jakoś mi się nie wydają. Jeden jest rozkopany lekko, ale pozostałe w niezłym stanie. Najczęściej wystają ok. pół metra, jeden większy w najwyższym punkcie ma metr z groszami. Byłoby fajnie, gdyby jakieś archeolo to przebadało. ;)
W każdym razie skoro kurhany, to i miejsce mocy, czyli siedziby w hamaczku z gołymi nogami opierając się o ziemię i ładujemy baterie. Tak po prawdzie to kurhaniki nie są obligatoryjne, byle był hamaczek i zielono wokół. Hałasujące obok pociągi nieco nadkruszały ową prasłowiańską idyllę, ale nie bądźmy drobiazgowi. W drodze znalazłam kilka ziółek, w tym kwitnącego glistnika, no patrzcie państwo, ale w tym roku lato długie.
Na horyzoncie coś mokrawego zaczęło się tworzyć, więc spakowałam się i do domu, nawet mnie trochę pokropiło, ale przeszło bokiem. Dobra wycieczka po stacjonarnym wakacjach, na dłuższe wycieczki było za gorąco.







Dziwna roślinka przy wyschniętym na wiór jeziorku

Odpoczynek wzdłużny, ale jednak wygodniej było w poprzek i bez butów. :)