46/365 Za miasto czyli keszowanie

Sobota, 15 lutego 2014 · dodano: 15.02.2014 | Komentarze 8

Nareszcie solidniejszy dystans, co prawda nadal poniżej 50km, ale jak na luty - nie ma co narzekać. Pierwsza w tym roku wycieczka na esełkę oraz cmk. Oczywiście trainspotting przy okazji. Dwa filmy, plus fotki pociągów oraz jednej, fartownie uchwyconej, samotnej lokomotywy na wiadukcie SŁ nad CMK. Jedna chałupa odwiedzona, weki policzone, skrzynka znaleziona. W ferworze pakowania Tomi zapomniał blaszanego i zupełnie apolitycznego kubeczka z kaczuszką. Nawet wlazłam do domu ponownie, ale przegapiłam go. Za to złapał się w kadr. Znaleźliśmy za to gazetę (Przyjaciółka) z fragmentem dotyczącym Skierniewic i Łowicza, ale będę ją dawkować na raty, bo zacna każda strona. Dziś zwiastun sadowniczy :)

Udany dzień, ale sprawę utrudniał nieco zimny wiatr oraz fragmentarycznie błoto i glina. Do tego stopnia, że już po paruset metrach wysiadła mi przednia przerzutka. Tomi jakoś mi ją przerzucił z 3 na 2, żeby mi się lepiej jechało, ale nadal nie przerzucała. W domu rower został porządnie umyty (Tomiemu wiszę torbę czekoladek), ale przerzutki jeszcze nie testowałam. W sumie i tak miałam Pradziadka do serwisu zawieźć, dobry moment, może nie będzie kolejki.

Na ostatki podjechaliśmy do ruin dworku we Wręczy. Nareszcie trafiliśmy tam w porze, gdy nie ma jeszcze liści i coś widać. Tam spotkaliśmy pana Mariana! :)

Wszystkei fotki w specjalnym albumie, a wybór poniżej.

Endomondo twierdzi, że spaliłam około 800 kilokalorii. Czyli dlaczego lavinka nie może utyć, choć ciągle coś podżera. Jedna krótka wycieczka rowerowa i schabowego diabli wzięli ;)

39/365 Rozpoczęcie sezonu wiosennego

Sobota, 8 lutego 2014 · dodano: 08.02.2014 | Komentarze 7

Tak jak napisał Meteor w swoim wpisie, właśnie zakończyliśmy zimowy sezon rowerowy by rozpocząć wiosenny. Temperatura w okolicach 7 stopni, nie można inaczej. Być może zima nie powiedziała jeszcze ostatniego słowa, ale wydaje się że ma już spakowane walizki. Wycieczka odbyła się w celu namierzenia jednej z kryjówek pana Mariana. Dzień zapowiadał się fajnie, ale było jeszcze lepiej. Iście piknikowa i rozwałkowa pogoda. Ze skrzynką były problemy, telefon do Werrony potwierdził właściwą miejscówkę tylko trzeba było się dokładniej przegrzebać. Okazało się, że to jej ślady na śniegu widzieliśmy. Była dziś rano zmienić skrytkę na inną, mniej zalewaną (też rowerem oczywiście). Przy okazji napatoczył się profesor Fluff, jak tylko Meteor wypowiedział magiczne słowo "orzechówka". Rozpili ją razem z bałwankiem, bo my rowerami to nie mogliśmy ;)
I tu się zmartwiłam, bo okazało się że Meteor ma ze sobą tylko kawę i herbatniki, a ja zimną wodę z sokiem. Mało, a ja tylko na owsiance ze śniadania. Trzeba było zabrac naleśniki, ale o tym nie pomyśleliśmy. Jako że wycieczka wydłużyła się w kierunku Radziejowic, zaczęłam trochę marudzić. Bo i głodno, i pod wiatr i pod górę na dodatek. Ja chcę jeeeeeść! Meteor przypomniał sobie, że w Radziejowicach ostatnio otworzyła się Biedronka. Ooo, dobrze wiedzieć! Podjechaliśmy i nabyłam niezbędne wiktuały piknikowe to znaczy banany, croissanty i paczkę kabanosów z tablica Mendelejewa, no trudno, z głodu nie wybrzydzałam. Oraz parę rzeczy niepiknikowych czyli domestos i polarowy komin na szyję. Przyda się następną zimą, a może jeszcze wiosną j, jak przymrozi. W parku rozwaliliśmy się na "naszej" ławeczce, skonsumowaliśmy co się dało i pojechaliśmy do domu. Lekki objazdem, żeby uniknąć dużego ruchu kołowego oraz dobić do 30km. Żeby nie było wstyd na bikestatsy wrzucać ;)

p.s. Przypadkiem natrafiłam na coś z gatunku cudów. Cud w parku radziejewskim to to coś w konarze drzewa, w miejscu urwanej gałęzi. Coś jakby twarz człowieka. W naturze było lepiej widać, ale nie mogłam już bardziej przyzumować, muszę kupić bakterie do drugiego aparatu (albo wreszcie nabyć nowy komplet akumulatorów, bo stare się spsuły).


p.s.2. Dziś bez retroprasówki, bo dużo zdjęć wycieczkowych.

Szósty raz w tym roku

Poniedziałek, 6 stycznia 2014 · dodano: 06.01.2014 | Komentarze 10

Ano, szósty raz szóstego dnia. Pięknie, prawda? Na dodatek przebiłam dystans 100km w styczniu. akie rzeczy to mi się w marcu rzadko zadarzały, a tu o o. Anomalia pogodowa ma tu sporo do powiedzenia, ale aklimatyzacja grudniowa także. Dziś jednak postanowiłam aklimatyzować się nieco mniej, to znaczy pod polar wcisnęłam sweter, a drugi dłuższy wrzuciłam do sakwy. I słusznie, bo początki słonecznego dnia zakończyły się pochmurnym porankiem. Kiedy Meteor poszedł szukać skrzynki za budowanym wiaduktem (i jej nie znalazł)  ja na zmianę tuptałam, wspominałam stare pracowe czasy, piłam ciepłą kawę, zajadałam kanapki z serem i salami oraz zmieniałam sweter krótki na długi. Niestety kolejność warstw wymagała rozebrania się do podkoszulka. Brr. Poczułam się jak mors ;)

W ciągu jazdy na szczęście pogoda się polepszyła, znów wyjrzało słońce, wiatr nie wiał po nerkach, katar się nie pojawił. Chyba kompot sądził, że rozłożył mnie na dobre, ale nie! Dobra herbata z rumem na noc zrobiła swoje. Rano byłam na swój sposób artwa, ale jako ten ptok z popiołów powstałam. A raczej z płatków śniadaniowych i kawy.

Ale do rzeczy. Wycieczka była trochę kolejowa, podjechaliśmy pociągiem od Międzyborowa do Piastowa, a stamtąd do Ursusa i Włoch. Na wieczór krótki odpoczynek u brata Meteora (i wygarnianie co lepszych pozycji do czytania) i powrót pociągiem do Żyrardowa na bilecie powrotnym. Najdłużej jeździło się od Piastowa do Ursusa i po Ursusie. Mam słabość do tej części Warszawy. Dużo fajnych wspomnień.  Skrzynek znalezionych niemało, prawie nowo otwarta stacja Ursus Niedźwiadek odwiedzona (trochę byłam zła, że Meteor w ostatniej chwili zmienił koncepcję i dowiedziałam się dopiero rano, że będziemy w Ursusie. Dla Kluski czeka królik szmaciany u znajomej, niestety nie mogłam się z nią wcześniej skontaktować i nie wiem, kiedy go odbiorę), Nowolazurowa obejrzana, inspekcja dróg rowerowych udana,Fort Włochy nareszcie z grubsza zwiedzony, wcześniej nie było okazji. Chyba muszę sobie zrobić mapę Twierdzy Warszawa i odhaczać gdzie byłam i ile razy, bo już zaczynam głupieć, co mi zostało do obejrzenia.

>

Zemsta kompotu zza grobu

Sobota, 4 stycznia 2014 · dodano: 05.01.2014 | Komentarze 3

Historia z kompotem (poprzedni wpis) ma swoją kontynuację. Dzisiejsza wycieczka, przemiła i jak dotąd moja najdłuższa styczniowa doprowadziła mnie do kataru. Było stosunkowo ciepło, więc to na pewno wina złego uczynku z niedawnej przeszłości. Kompot chyba nie lubi być rozcieńczany zawartością kanalizacji oraz okolicznych rzek i mi bruździ w czwartym wymiarze.

Podjechaliśmy najpierw na dworzec w Żyrardowie, tam wsiedliśmy do pociągu osobowego relacji Skierniewice-Warszawa Wschodnia i doczłapaliśmy się, nawet bez większych opóźnień, do Warszawy Zachodniej. I stamtąd już per pedales po starej Woli, aż po nową lokalizację Żyrafy na nowej Woli. Zwiedziliśmy ponownie Rondo Tybetu, które początkowo jorgnęło się nam o jedno skrzyżowanie. I jeszcze jeden Tobruk jako wisienka na torcie, bo z koronką wysprejowaną prawdopodobnie przez znaną warszawską artystkę - Nespoon. 

A potem przez park Moczydło do Obozowej i krótki postój przed bramą R.O.D Koło (nr 3) z 1935 roku, gdzie spotkaliśmy przemiłą starszą panią, która opowiedziała nam, że owe ogródki działkowe są tu dzięki żonie Piłsudskiego. Zakupiła ona tereny starego wysypiska śmieci i podarowała narodowi polskiemu na cel rekreacyjny. Potem myk nad linię kolejową obejrzeć drewniany wiadukt tramwajowy i jedziemy do Fortu Bema na Bemowie. A tam sielanka, oglądanie napisów wyskrobanych przez poborowych w latach 50tych przy wejściu do poterny, oglądanie armaty, oglądanie graffiti w jednym z koszar czołowych. Napisów więcej ponoć jest na prochowniach, ale nie mieliśmy czasu ich zwiedzić.

Było jeszcze dość widno, ale celem był Most Północny, a to kawałek stąd. No to szybko do przodu, skrótem przez Chomczówkę, Wawrzyszew i węzeł Młociny, gdzie dorzuciłam logbook do swojej skrzynki. Do mostu podjechaliśmy obok zajezdni tramwajowej i wreszcie Wisła. Nisko woda, bez problemu można było dojść do umocnień na brzegu. Na drodze rowerowej lecącej mostem spotkaliśmy dużo rowerzystów, jakby wiosna była. Zjechaliśmy z mostu po praskiej (a raczej białołęckiej) stronie i myk pchać się na wąski ciąg pieszy, żeby zobaczyć widok z południowej części mostu i po to by znaleźć skrzynkę. Skrzynki nie zaleźliśmy, a widok był na zakręcie mizerny. Pałac Kultury ledwo wystawał zza drzew. Ale to też wina mglistej pogody, pod wieczór zrobiło się nieciekawie.

Wróciliśmy na Bielany i podjechaliśmy do Lasu Bielańskiego od strony UKSW. I tu "nagle" zrobiło się ciemno. Miałam też okazję zobaczyć okropny chodnik zrobiony wzdłuż Dewajtisu i drewniane paliki wzdłuż ulicy. Tragedia!

Wreszcie podskoczyliśmy nad kanałek i tu dostałam kataru. Wilgotne zimno zrobiło swoje, albo w kanałku zjawiły się resztki wkurzonego kompoitu i to one mnie zaraziły bakteriami. Podjechaliśmy Podleśną do AWFu i dalej do domu na Wawrzyszewie, by podjeść małe co nie co "u mamy" by znów wrócić na Wolę, dorżnąć resztki skrzynek i podjechać do pociągu. Cały czas na zmianę kichałam albo smarkałam. Do pociągu mieliśmy pół godziny, więc ogrzaliśmy się trochę w poczekalni na zachodniej. Meteor dokarmiał mnie czekoladą, kanapkami i gorącą kawa oraz herbatą. Ciutkę chora dojechałam do domu, wbiłam się w kołdrę uprzednio napakowawszy aspiryną i jakoś dożyłam dnia następnego. Choróbsko chyba pokonane, ale nadal muszę na siebie uważać.

Zdjęcia będą kiedy indziej, relacji foto szukać u Meteora.

Do lokomotywowni w Skierniewicach

Sobota, 23 listopada 2013 · dodano: 23.11.2013 | Komentarze 20

Opcje były dwie. Pierwsza to jadę do Skierniewic, oglądam ciuchcie a potem wracam do domu pociągiem i byczę się (pardon, pracuję) przez resztę dnia. Druga opcja to wracam dookoła przez Puszczę Bolimowską, żeby pracować dopiero jutro, a dziś być za bardzo zmęczona do pracy.
Spontanicznie wybrałam wariant drugi. Dzięki temu udało mi się zobaczyć kapliczkę zrobioną z lufy działa przeciwpancernego. Ale o tym później.
Jazdę zaczęliśmy od zbiórki pod dworcem, bo ja się trochę dłużej szykowałam i Meteor skoczył po bułki na rynek. Spotkaliśmy się na skrzyżowaniu niedaleko od dworca. Meteor dzwonił do Werrony, jak jej idzie szukanie skrzynek i czy uda się wpaść na siebie po drodze. Werrona pierwotnie miała zrobić sobie krótką poranną wycieczkę, ale utknęła przy quizach. Meteor pół drogi żartował, że ziewanie zwiększa opory powietrza i dlatego za wolno jadę. A kto mnie obudził przed dziewiątą i kazał wstawać????
No.
Pierwszy postój zrobiliśmy w Radziwiłłowie. Kawa, kawa, kawa i kanapki. Zadzwoniliśmy do Werrony spytać jak jej idzie. Była po drodze do moich bocznic. Jako że trochę tam krzaków, a i gieps pływa, to postanowiliśmy ją złapać przy następnej skrzynce, blisko skrzyżowania Wiedenki z SŁką. I rzeczywiście, niemal wpadliśmy na siebie przed skrętem w boczną drogę prowadzącą do obiektu keszowego.

Trochę się zeszło na pogadankach i w efekcie do lokomotywowni dotarliśmy grubo po 12tej. A tam niespodzianka, Rubin i Nanette też zwiedzali i jeszcze się odgrażali, że będą szukać nowych skrzynek. Trochę połaziliśmy po lokomotywowni, ale na zewnątrz, do środka wchodziły tylko wycieczki z przewodnikiem, ale jak przewodnik utknął 20m od wejścia i stał ponad kwadrans ględząc, odpuściliśmy i pojechaliśmy obejrzeć krzyż wetknięty w lufę działa przeciwpancernego. Ponoć jest jeszcze gdzieś druga taka kapliczka, ale musimy poszukać.
Trochę mżyło, ale po wjeździe do lasu przestało przeszkadzać. Podjechaliśmy do jednego cmentarza wojennego i wesołej leśnej ścieżki przyrodniczej, którą bardzo lubimy. Niestety w okolicy wycięli drzewa do przytulania! No trudno.

Wracaliśmy gruntowo po ciemaku na skróty, bo wolałam w miarę niezły wertep (mam nowe bakterie w lampce) niż ciągłe oślepianie przez samochody z naprzeciwka. Niestety i tu się jakieś plątały, na szczęście sporadycznie. A potem już standardowo przez Sokule i Działki do domu.

Wróciłam i padłam, nie miałam nawet siły wnieść roweru po schodach, więc wtargałam tylko jedną sakwę, a Meteor wniósł resztę. Kochany jest <3

Historia miłosna w trzech aktach czyli zakopałam się w Kampinosie

Niedziela, 17 listopada 2013 · dodano: 17.11.2013 | Komentarze 15

Akt pierwszy: Droga do lasu, zygzakiem głównie z wiatrem lub lekko bocznym. Zimno, ale podczas jazdy za gorąco. Za Błoniem zdarłam z siebie mokra od środka kurtkę i równie mokrą bluzę z włókien naturalnych by przywdziać na się tradycyjny czerwony polar z Decathlonu. Technologia wygrała z naturą.

Akt drugi: Kampinos. Wielokrotne keszowanie z różnym skutkiem, ale jednak na plus. Po drodze minęłam kilku spacerowiczów w okolicy szkoły cyrkowej w Julinku, potem piochy, potem dwójkę jeźdźców, bagna, rowerzystę, Karpaty, pomnik, tego samego rowerzystę, jakiś samochód przy wyjeździe z lasu

Akt trzeci: Mżyło od jakiegoś czasu, ale dopiero w drodze powrotnej mokra rzeczywistość dała się we znaki. Na początku była to miła kuracja nawilżająca (mam suchą cerę, więc mżawka zawsze dobrze jej robi), ale potem miałam już dość, zwłaszcza że kwadrans od domu zaczęły przemiękać rękawiczki (jednopalczaste polarowe z dodatkową warstwą wełny na wierzchu).

Epilog: Padłam na pyszczek i mimo że dziecko próbowało mnie zagonić do zabawy tarzając się po mojej głowie - nie odpuściłam i umarłam na dwie godziny.


Zdjęcia z wycieczki pod tym linkiem

Wybór poniżej.

Kto się śpieszy, ten dwa razy jeździ

Sobota, 16 listopada 2013 · dodano: 16.11.2013 | Komentarze 6

Tego dnia postanowiłam się wyspać, więc Meteor pojechał skoro świt sam, a mnie obudził kogut w budziku o 9. Do południa zdążyłam zjeść śniadanie i spakować się do drogi. Mniej więcej, bo dosprejowałam przykrywkę skrzynki do zamontowania i postawiłam w kuchni zamiast włożyć do sakwy. Jak łatwo się domyślić odkryłam to dopiero na miejscu przy chałupce. Na szczęście znalazłam krótszą trasę, by się doń dostać i szybko byłam w domu z powrotem. Skrzynka do sakwy i znów plątanie się po wielkim Nigdziu. Trochę za ciepło się ubrałam i dokuczał mi katar, najgorsze że lekko krwawy, bo pękło mi naczynko. Ale potem się zagoiło, a ja postanowiłam wrócić dookoła przez Feliksów (padło wmordewindem, ale trudno), żeby przyzwoitszy dystans wyszedł. Przy okazji sprawdziłam, czy fajny stary drewniany krzyż nadal nie został odnowiony, na szczęście nie został.

Krzaki i bocznice w Skierniewicach

Wtorek, 12 listopada 2013 · dodano: 12.11.2013 | Komentarze 25

Tomi ostatnio jak gdzieś jedzie, to na esełkę, więc tym razem też pojechaliśmy. Różnica polegała na tym, że tym razem byliśmy tam, gdzie on już był i w ten sposób było mniej przedzierania się krzakami, ale normę oczywiście się wyrobiło. Pojechaliśmy przez Radziwiłłów, postój przed stacją na placu zamienionym w dziki parking (kompletnie bez głowy go zaprojektowali), przy okazji zajrzałam do środka, nie oglądałam wnętrza po remoncie. Całkiem ładnie wyszło. Potem granica mazowiecko-łódzka i pilnujące jej prastare Enty.
W Skierniewicach nastąpił montaż paru skrzynek oraz rozpoznanie na kolejne w kilku ciekawych miejscach. Dopóki świeciło słońce, było miło i przyjemnie. Niestety nagle zaszło za chmury i zrobiła się lodówka. Na szczęście rozgrzałam się podczas jazdy, akurat wyjechaliśmy ze Skierniewic i podjechaliśmy do wiaduktu, a Tomi wlazł na słup. Nie myślałam, że wejdzie tak wysoko...
No i na koniec wizyta przy moście kolejowym na Rawce (jedna kratownica już odmalowana, niestety na jasno szaro, a może nawet biało), druga jeszcze ruda, ale to już niedługo. A potem krótki pobyt na plaży. I do domu! :)

O dziwo tym razem nie miałam żadnego kryzysu, nie marudziłam, nie chciałam co chwilę postoju ani rozwałki, nie jęczałam że jestem głodna. Niesłychanie dobrze mi się dziś pedałowało. Może dlatego, że nie było wiatru.

Dziś nastukałam sporo zdjęć i nie potrafiłam wybrać rozsądnej liczby na blog. Wiec tu wrzucam tylko kilka poglądowych, a resztę na picasę do albumu SKIERNIEWICE (fotki pomnika z dzieckiem stare, z innej wycieczki).

Urodzinowa esełka

Niedziela, 3 listopada 2013 · dodano: 03.11.2013 | Komentarze 8

Zostaliśmy zaproszeni na nietypowe urodziny, w opuszczonym drewnianym młynie koło wsi Samice nad Rawką. Musieliśmy nawet wjechać rowerami do województwa łódzkiego :) Ale zaproszeni byliśmy na 18tą, a tu jeszcze sprawunie keszowe w okolicy. To wyszliśmy ok.14 tej i pognaliśmy pozwiedzać okolicznej znane i mniej znane zadupia. Jeszcze nie dojechaliśmy na miejsce, a już łaziliśmy po krzakach i opuszczonych chałupach. Zapowiedziane deszcze albo przeszły obok, albo kropiły z dużo mniejszym natężeniem, niż icm zakładał, więc początkowo niepewna wycieczka okazała się doskonałą. Po zmroku dotarliśmy w okolicę młyna, ale było jeszcze za wcześnie, więc podjechaliśmy obejrzeć piaseczek pod nowym mostem kolejowym nad Rawką. Wiedenki. A tam obok na przejeździe szlaban, kamerki, megafony, domofon. I jak Tomi zaczął gadac do domofonu to szlaban zaczął robić pib pib pib i przejechał pociąg :)

Na koniec impreza, było przepięknie, tym bardziej że jubilatka z mężem postanowiła wynieść wszystkie śmieci z młyna, a okazało się to być kilkanaście 250 litrowych worków. Do wiosny (okoliczni zimą imprezowac tam chyba nie będą) można tam jeździć na piknikowe rozwałki albo urządzać inne imprezy rowerowe. Goście dopisali, ale trzeba ich było namawiać (prócz nas), bo zimno! Gdzie tam zimno, w środku było cieplej niż na zewnątrz od świeczek i ludzkich oddechów. Będę to miejsce i te chwile długo wspominać. Jako że nie jesteśmy zwierzętami imprezowymi, po dwóch godzinach postanowiliśmy się zbierać, poza tym wyszły gwiazdy i szkoda było marnować taką piękną noc. Jechało się cudownie, samochodów w świąteczny weekend jak na lekarstwo. Pod Żyrardowem zaczęło kropić, ale się nie rozpadało.

p.s. Wreszcie dobiłam do 3 tysięcy w tym roku. Może uda się wyrównać dystanse z 2009 i 2010 czyli około 3140? Zobaczymy. Powrót do formy trwa :)

Znowu ta Esełka

Sobota, 26 października 2013 · dodano: 26.10.2013 | Komentarze 14

Niby powinna mi się nudzić, ale było tak ładnie tuż popołudniu i pociągów dużo... Co prawda było trochę krzaków i bagienek, ale jakoś do "obiektów" trzeba dojść. Przy okazji dokończyłam multak z panem Marianem. Pod wieczór przyszły chmury, ale nie było zimno. Wycieczka nieplanowana, bo planowo mieliśmy jechać rano do Kampinosu, ale Kluskę coś pogryzło i prawie nie spała w nocy, bo ją nogi i ręce swędziały. No i cały dom rano chodził z oczami na zapałki. Najbardziej babcia, ale ona na szczęście nie musiała jechać nigdzie rowerem.

Wycieczka obfitowała w pejzaże z Zadupia. Ale trafiło się kilka perełek. Jakiś woj krzyżacki, jakiś pan w żółtym kubraczku nad stawem, grzyby, reper i koniki z jeźdźcami.





[/url]